روزی بود روزگاری مرد درویشی بود.درویش چیزی در بساط نداشت روبه عشق کرد گفت:ای عشق من درویشم کمک کن مقداری به من .گفت من نمی توانم به تو کمک کنم. رو به پول کرد گفت:کمکم کن . گفت :من نمی توانم به تو کمک کنم رو به رفاقت کرد گفت :نمی توانم .رو به بخشش کرد ،روبه رحم کرد ،روبه انسانیت کرد سپس روبه خدا کرد گفت خدایا کمکم کن.گفت :وارد درگاهم شو و هرچه می خواهی ببر . در درگاه خدا همه چیز بود(و خواهد بود)).دید که رحم هست ،سلامتی هست، خشم هست ،دلسوزی هست،مهربانی هست ،و... . همه چیز را برداشت غیر از خشم.با خود گفت چیز بدی است ان را برنداشت و رفت مدتی بعد دید که باز فقیری و درویشی می کند. خدا او را دید وگفت: چه شده .مدتی قبل نزد ما بودی و از ما بردی ((از درگاه ما بردی)).گفت ،اشتباه کردم خشم را بر خود نگرفتم و دلسوزی کردم و خشم بر شیطان نکردم و او مرا گول زد .خدا گفت باز هم وارد درگاهم بشو.او وارد شد این بار همه چیز را برداشت دیگر دلسوزی را بر نداشت .رفت و بار دیگر امد گفت خدایا اشتباه کردم خانواده و خاندانم از دور و برم رفتند ان زمان دلسوزی را بر خود نگرفتم و بدبخت شدم خدا باز با مهربانی تمام گفت :وارد درگاهم بشو.این با رفت در درگاه خدا دید که در درگاه خدا بیشتر از قبل است . گفت خدا در درگاه وسیع تو هر بار من امدم هی بیشتر وبیشتر میشود خدا گفت تو داری کم کم جایگاهت را پیدا می کنی و هر بار می ایی اینجا برایت وسیع تر میشود .حال اگر تو در گاه واقعی مرا ببینی چه خواهی کرد.این با همه چیز برداشت دید چیزی بسیار می درخشد پی ان را گرفت دید که ان ایمان وتقوا((ایمان و تقوا به خدا ))است . ان مرد از خدا پرسید من که چند بار است اینجا امدم اما این را ندیدم خدا گفت ان چند بار درک فهم ایمان را نداشتی معنای اعتدال را نمی دانستی ایمان به خدا همان اعتدال وبرابری است وتقوای الهی همان درستکاری است حال که فهمیدی ان را ببر و دیگر خوش باش مرد ان را برداشت و رفت و دیگر خوش بود و مشکلی نداشت . نتیجه گیری یک: در هر کاری بایداعتدال داشت حتی دردلسوزی و باید به موقع از خشم استفاده کرد.. دو:رحمت خدا برای بندگانش همیشگی است وانتها ندارد. سه: خدا صبری بی اندازه دارد و خدا صابر ترین است. چهار:هر بنده، ایمان و تقوا داشته باشد همه چیز(( رامثل دنیا واخرت))دارد.